Śpiesz się!

"Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą

zostaną po nich buty i telefon głuchy

tylko co nieważne jak krowa się wlecze 

najważniejsze tak prędkie że nagle się staje 

potem cisza normalna więc całkiem nieznośna 

jak czystość urodzona najprościej z rozpaczy

kiedy myślimy o kimś zostając bez niego 

Nie bądź pewny że czas masz bo pewność niepewna 

zabiera nam wrażliwość tak jak każde szczęście

przychodzi jednocześnie jak patos i humor 

jak dwie namiętności wciąż słabsze od jednej 

tak szybko stąd odchodzą jak drozd milkną w lipcu 

jak dzwięk troche niezgrabny lub jak suchy ukłon 

żeby widziec naprawde zamykają oczy

chociaż większym ryzykiem rodzić się niż umrzec 

kochamy wciąż za mało i stale za późno 

Nie pisz o tym zbyt często lecz pisz raz na zawsze 

a bedziesz tak jak delfin łagodny i mocny 

Śpieszmy się kochać ludzi tak szybko odchodzą

i ci co nie odchodzą nie zawsze powrócą

i nigdy nie wiadomo mówiac o miłosci 

czy pierwsza jest ostatnią czy ostatnia pierwszą "

Jan Twardowski - Śpieszmy się

Recytowałam kiedyś ten wiersz, ale co ja wiedziałam o życiu. Literatura, muzyka, sztuka z wiekiem zmieniają swój wymiar. Dzisiaj odeszła ode mnie najbliższa mi osoba - moja mama.

Jakiś czas temu modliłam się do Boga o to, żeby mnie wykorzystał, ujął w swoim boskim planie. Powiedziałam mniej więcej tak - 

Dobrowolnie składam z siebie ofiarę za dusze cierpiące. Wszystko co mam, czego nie mam, czego nigdy nie będę miała, czego będę potrzebowała, a nie otrzymam, ofiarowuję Jezusowi, aby wybaczył grzesznikom i mnie samej. 

Nie wiedziała, że uderzy w najbliższą mi osobę. Myślałam o moim cierpieniu, mojej chorobie, ale wiedział, że to bym zniosła, a choroba mamy będzie dla mnie najgorszym, co może się aktualnie wydarzyć i to będzie najlepsza ofiara. Było mi ciężko, ale zgodziłam się. Wiedziałam, że moje świadectwo będzie silne, prawdziwe, nie tylko oparte na słowach, ale również doświadczeniu.
Kiedy wiedziałam, że jej czas się kończy powiedziałam:

Moje cierpienie związane z odejściem mamy ofiarowuję za tych, którzy osłabli w wierze w związku z odejściem ich bliskich, aby ulżyć ich cierpieniom. Nie pomagaj mi Boże, ześlij na mnie ich smutki i rozterki, nie oszczędzaj mnie. 

Jest ciężko, bo moja mama nie była tylko mamą, była przyjaciółką, była pocieszeniem i ulgą w smutkach. Teraz czuję się sama, nie mam nikogo bliskiego na tyle, aby powiedzieć mu to wszystko, co powiedziałabym mamie. Mam 19 lat, ale mój kontakt z rodzicielką był naprawdę dobry. Mogłam powiedzieć jej o wszystkim, dalej mogę, ale mi nie odpowie.

Wiem, że ona na mnie patrzy, rozmawia z Jezusem i wstawia się za mną i będzie to robić do mojej śmierci.

Nie pisałam nigdy świadectw wiary, nie wiem, co mogę dodać.

Z miesiąc przed śmiercią się wyspowiadała, przyjmowała w szpitalu Komunię Świętą, więc jej droga do raju jest prosta i niczym nie zagrodzona, co niezmiernie mnie raduje.

Ona tam na mnie czeka, a kiedy odejdę, przyjdzie po mnie i razem pójdziemy do Królestwa Pana Najwyższego i Jego Syna Jezusa Chrystusa, Zbawiciela.

Mimo cierpienia wiem, że pomogę moim smutkiem i to napełnia mnie pokojem, bo wiem, że to ma sens.
Ma sens.
Ma sens.